Στην πολύπαθη περιοχή της Βόρειας Ιρλανδίας, η περίοδος 1969 - 1998 ονομάζεται "The Troubles". Είναι μια περίοδος κατά την οποία οι εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), των προτεσταντικών μιλιταριστικών οργανώσεων (UDA & UVF) και της βρετανικής αστυνομίας προκάλεσαν το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους, αμάχων.
Τα τελευταία 8 -9 χρόνια το τοπίο έμοιαζε διαφορετικό. Οι συνομιλίες των τοπικών πολιτικών κομμάτων, του καθολικού Sinn Fein και των Προτεσταντών υπό την αιγίδα των κυβερνήσεων της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας (η επονομαζόμενη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής) οδήγησαν στη δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού, η οποία έφερε την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Το χαμόγελο ξαναγύρισε στους κατοίκους της Β. Ιρλανδίας, ένα χαμόγελο που έγινε πλατύτερο το 2005, όταν ο IRA αποφάσισε να καταθέσει τα όπλα και να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα. Μεμονωμένα περιστατικά που πήγαν να τορπιλίσουν την ειρήνη καταδικάστηκαν από όλους, προαιώνιοι εχθροί έδωσαν τα χέρια και αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν ενώ τα ακραία στοιχεία περιθωριοποιήθηκαν.
Η ειρήνη κρατούσε αλλά ήταν εύθραυστη. Τον τελευταίο καιρό όμως, το γυαλί ράγισε και έσπασε.
Ήδη από τις 4 Μαρτίου ο αρχηγός της αστυνομίας της Β. Ιρλανδίας Sir Hugh Orde δήλωσε ότι "η απειλή των ομάδων που αποσχίσθηκαν από τον IRA ( υποννοώντας τον Real IRA - τον αληθινό IRA - υπεύθυνο για την πολύνεκρη επίθεση στην Omagh το 1998 ) βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 7 ετών." Στις 6 Μαρτίου ο Αληθινός IRA ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση σε βρετανικό στρατώνα στο Antrim κοντά στο Belfast, κατά την οποία σκοτώθηκαν δύο βρετανοί στρατιώτες και τραυματίστηκαν άλλοι τέσσερεις, οι δύο πολίτες. Οι δράστες πλησίασαν με αυτοκίνητο την πύλη του στρατώνα, και άνοιξαν πυρ την ώρα που οι στρατιώτες παραλάμβαναν πίτσες που είχαν τηλεφωνικά παραγγείλει. Μετά τις πρώτες ριπές, οι δράστες βγήκαν από το αυτοκίνητο και προχωρώντας πεζοί πυροβόλησαν τα θύματα που κείτονταν στο έδαφος.
Δείγμα του ότι υπάρχουμε, είμαστε εδώ και δε συμφωνούμε με το υπάρχον status quo. Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της Βόρειας Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας καταδίκασε την επίθεση ξεκαθαρίζοντας ότι η ειρηνευτική διαδικασία δεν πρόκειται να εκτροχιαστεί.
Και ενώ η κοινή γνώμη πίστευε ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, συνέβησαν και χειρότερα. Ένα νέο παρακλάδι του IRA, ο επονομαζόμενος IRA - Συνέχεια ( Continuity IRA ), 2 μόλις μέρες μετά, ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία του αστυνομικού Stephen Carroll στο Craigavon μια κωμόπολη 40 χλμ νοτιοδυτικά του Belfast, μια κωμόπλη διαιρεμένη σε καθολικούς και προτεστάντες. Ο αστυνομικός δολοφονήθηκε μέσα στο περιπολικό του ενώ ο συνάδελφός του πραγματοποιούσε έρευνα σε σπίτι ύστερα από τηλεφώνημα μιας άγνωστης γυναίκας στην αστυνομία. Στην ανακοίνωσή του, η τρομοκρατική οργάνωση δήλωσε ότι "όσο οι Βρετανοί είναι αναμεμειγμένοι στην Ιρλανδία, οι επιθέσεις αυτές θα συνεχιστούν."
Όλοι τώρα περιμένουν την αντίδραση των Προτεσταντών, οι οποίοι πάντως διατηρούν μια σιγή ιχθύος, συνεχίζουν την κατάπαυση του πυρός και απλά παρακολουθούν τις εγκληματικές ενέργεις της άλλης πλευράς.
Υπήρξε άμεση αντίδραση από τον κρατικό μηχανισμό. Συλλήψεις έγιναν, οι πληροφοριοδότες της αστυνομίας, οι οποίοι είχαν πέσει σε αδράνεια τα τελευταία 10 χρόνια επαναδραστηριοποίηθηκαν, ενώ η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει την επιχορήγηση προς όφελος της MI5, του αντίστοιχου βρετανικού FBI με σκοπό την εντόπιση και εξολόθρευση των 2 παρακλαδιών.
Οι αντιδράσεις ήταν έντονες. Ο Martin Mcguinness νούμερο 2 της συνασπισμένης βορειοϊρλανδικής κυβέρνησης και πρώην μέλος του IRA αποκάλεσε τους δράστες "προδότες για ολόκληρο το νησί της Ιρλανδίας." Αγανακτισμένοι πολίτες δηλώνουν στο Ίντερνετ ότι δε θέλουν με τίποτα να ξαναγυρίσουν στις παλιές έχθρες. Η Dolores Kelly, η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία του Carroll, δηλώνει ότι "η μεγαλύτερη μου κόρη πήγε σε αγγλικό πανεπιστήμιο και τώρα δουλεύει στην Αγγλία. Μετά το τελευταίο μαύρο δίημερο σχεδόν ντρέπεται να λέει ότι είναι Ιρλανδή. Και δυστυχώς καταλαβαίνω τι εννοεί."
Όλοι όμως καταλαβαίνουν ότι η κύρια αιτία των επιθέσεων αυτών είναι το γεγονός ότι το μίσος μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών δεν έσβησε ποτέ απλά, μεταφέρθηκε στο πίσω μέρος του μυαλού έτοιμο να αναδειχθεί με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές συνοικίες στη Βόρειο Ιρλανδία ακόμα θεωρούνται αποκλειστικά καθολικές ή αποκλειστικά προτεσταντικές. Σύμφωνα με την Ιρλανδή συγγραφέα Catherine Dunne "σε μια κοινωνία που δεν έχει απαλλαγεί από τις προκαταλήψεις της είναι έυκολο για τους εξτρεμιστές να νομιμοποιήσουν τον αγώνα τους εναντίον του εχθρού. Βραδυφλεγείς βόμβες είναι και τα βασικά έθιμα. Στην παρέλαση της 12ης Ιουλίου, για παράδειγμα, οι Προτεστάντες γιορτάζουν τη νίκη του βασιλιά Γουλιέλμου του Γ' της Οράγγης εναντίον του καθολικού Αγγλου βασιλιά Ιακώβου του Β' στη μάχη του Boyne το 1690. Για τους Καθολικούς αυτή η παρέλαση είναι προσβλητική. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξεπεράσαμε τις παλιές διαιρέσεις. Οι επιθέσεις δεν εξηγούνται από την κρίση ή την κοινωνική αστάθεια. Η αιτία τους βρίσκεται πολύ πίσω, έρχεται κατευθείαν από ένα παρελθόν που δεν αφήσαμε πίσω μας, η ειρηνευτική συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής δε διέγραψε τη βία στις σχέσεις μας και δε μας έμαθε πώς να συμβιώνουμε."
Τα τελευταία 8 -9 χρόνια το τοπίο έμοιαζε διαφορετικό. Οι συνομιλίες των τοπικών πολιτικών κομμάτων, του καθολικού Sinn Fein και των Προτεσταντών υπό την αιγίδα των κυβερνήσεων της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας (η επονομαζόμενη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής) οδήγησαν στη δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού, η οποία έφερε την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Το χαμόγελο ξαναγύρισε στους κατοίκους της Β. Ιρλανδίας, ένα χαμόγελο που έγινε πλατύτερο το 2005, όταν ο IRA αποφάσισε να καταθέσει τα όπλα και να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα. Μεμονωμένα περιστατικά που πήγαν να τορπιλίσουν την ειρήνη καταδικάστηκαν από όλους, προαιώνιοι εχθροί έδωσαν τα χέρια και αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν ενώ τα ακραία στοιχεία περιθωριοποιήθηκαν.
Η ειρήνη κρατούσε αλλά ήταν εύθραυστη. Τον τελευταίο καιρό όμως, το γυαλί ράγισε και έσπασε.
Ήδη από τις 4 Μαρτίου ο αρχηγός της αστυνομίας της Β. Ιρλανδίας Sir Hugh Orde δήλωσε ότι "η απειλή των ομάδων που αποσχίσθηκαν από τον IRA ( υποννοώντας τον Real IRA - τον αληθινό IRA - υπεύθυνο για την πολύνεκρη επίθεση στην Omagh το 1998 ) βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 7 ετών." Στις 6 Μαρτίου ο Αληθινός IRA ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση σε βρετανικό στρατώνα στο Antrim κοντά στο Belfast, κατά την οποία σκοτώθηκαν δύο βρετανοί στρατιώτες και τραυματίστηκαν άλλοι τέσσερεις, οι δύο πολίτες. Οι δράστες πλησίασαν με αυτοκίνητο την πύλη του στρατώνα, και άνοιξαν πυρ την ώρα που οι στρατιώτες παραλάμβαναν πίτσες που είχαν τηλεφωνικά παραγγείλει. Μετά τις πρώτες ριπές, οι δράστες βγήκαν από το αυτοκίνητο και προχωρώντας πεζοί πυροβόλησαν τα θύματα που κείτονταν στο έδαφος.
Δείγμα του ότι υπάρχουμε, είμαστε εδώ και δε συμφωνούμε με το υπάρχον status quo. Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της Βόρειας Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας καταδίκασε την επίθεση ξεκαθαρίζοντας ότι η ειρηνευτική διαδικασία δεν πρόκειται να εκτροχιαστεί.
Και ενώ η κοινή γνώμη πίστευε ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, συνέβησαν και χειρότερα. Ένα νέο παρακλάδι του IRA, ο επονομαζόμενος IRA - Συνέχεια ( Continuity IRA ), 2 μόλις μέρες μετά, ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία του αστυνομικού Stephen Carroll στο Craigavon μια κωμόπολη 40 χλμ νοτιοδυτικά του Belfast, μια κωμόπλη διαιρεμένη σε καθολικούς και προτεστάντες. Ο αστυνομικός δολοφονήθηκε μέσα στο περιπολικό του ενώ ο συνάδελφός του πραγματοποιούσε έρευνα σε σπίτι ύστερα από τηλεφώνημα μιας άγνωστης γυναίκας στην αστυνομία. Στην ανακοίνωσή του, η τρομοκρατική οργάνωση δήλωσε ότι "όσο οι Βρετανοί είναι αναμεμειγμένοι στην Ιρλανδία, οι επιθέσεις αυτές θα συνεχιστούν."
Όλοι τώρα περιμένουν την αντίδραση των Προτεσταντών, οι οποίοι πάντως διατηρούν μια σιγή ιχθύος, συνεχίζουν την κατάπαυση του πυρός και απλά παρακολουθούν τις εγκληματικές ενέργεις της άλλης πλευράς.
Υπήρξε άμεση αντίδραση από τον κρατικό μηχανισμό. Συλλήψεις έγιναν, οι πληροφοριοδότες της αστυνομίας, οι οποίοι είχαν πέσει σε αδράνεια τα τελευταία 10 χρόνια επαναδραστηριοποίηθηκαν, ενώ η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει την επιχορήγηση προς όφελος της MI5, του αντίστοιχου βρετανικού FBI με σκοπό την εντόπιση και εξολόθρευση των 2 παρακλαδιών.
Οι αντιδράσεις ήταν έντονες. Ο Martin Mcguinness νούμερο 2 της συνασπισμένης βορειοϊρλανδικής κυβέρνησης και πρώην μέλος του IRA αποκάλεσε τους δράστες "προδότες για ολόκληρο το νησί της Ιρλανδίας." Αγανακτισμένοι πολίτες δηλώνουν στο Ίντερνετ ότι δε θέλουν με τίποτα να ξαναγυρίσουν στις παλιές έχθρες. Η Dolores Kelly, η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία του Carroll, δηλώνει ότι "η μεγαλύτερη μου κόρη πήγε σε αγγλικό πανεπιστήμιο και τώρα δουλεύει στην Αγγλία. Μετά το τελευταίο μαύρο δίημερο σχεδόν ντρέπεται να λέει ότι είναι Ιρλανδή. Και δυστυχώς καταλαβαίνω τι εννοεί."
Όλοι όμως καταλαβαίνουν ότι η κύρια αιτία των επιθέσεων αυτών είναι το γεγονός ότι το μίσος μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών δεν έσβησε ποτέ απλά, μεταφέρθηκε στο πίσω μέρος του μυαλού έτοιμο να αναδειχθεί με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές συνοικίες στη Βόρειο Ιρλανδία ακόμα θεωρούνται αποκλειστικά καθολικές ή αποκλειστικά προτεσταντικές. Σύμφωνα με την Ιρλανδή συγγραφέα Catherine Dunne "σε μια κοινωνία που δεν έχει απαλλαγεί από τις προκαταλήψεις της είναι έυκολο για τους εξτρεμιστές να νομιμοποιήσουν τον αγώνα τους εναντίον του εχθρού. Βραδυφλεγείς βόμβες είναι και τα βασικά έθιμα. Στην παρέλαση της 12ης Ιουλίου, για παράδειγμα, οι Προτεστάντες γιορτάζουν τη νίκη του βασιλιά Γουλιέλμου του Γ' της Οράγγης εναντίον του καθολικού Αγγλου βασιλιά Ιακώβου του Β' στη μάχη του Boyne το 1690. Για τους Καθολικούς αυτή η παρέλαση είναι προσβλητική. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξεπεράσαμε τις παλιές διαιρέσεις. Οι επιθέσεις δεν εξηγούνται από την κρίση ή την κοινωνική αστάθεια. Η αιτία τους βρίσκεται πολύ πίσω, έρχεται κατευθείαν από ένα παρελθόν που δεν αφήσαμε πίσω μας, η ειρηνευτική συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής δε διέγραψε τη βία στις σχέσεις μας και δε μας έμαθε πώς να συμβιώνουμε."
